Uitgeverij Leopold, 311 pagina’s
In dit boek haalt Dolf Verroen, die vooral bekend is geworden als schrijver van boeken voor kinderen, zijn herinneringen op aan de talloze schrijvers en dichters die hij in de loop van zijn inmiddels lange leven heeft ontmoet. Velen van hen, zo niet de meesten, hebben de tand des tijds niet doorstaan, ze zijn vergeten en alleen nog terug te vinden op Wikipedia, als tenminste ooit iemand een lemma voor hen heeft aangemaakt. Ik interesseer mij voor het schrijvend volk, succesvol of juist niet, ik wil wel lezen over wie zij waren, wat hen dreef, wat en hoe ze schreven en waarom ze wel of juist geen weerklank vonden. Maar al snel blijkt dat dit boek hierin niet voorziet. We worden weinig of eigenlijk niets gewaar over het schrijversleven van al die door de vergetelheid opgeslorpte schrijvers en dichters. Verroen biedt ons vooral small talk, vermakelijk soms – gelukkig wordt hij nergens vilein – maar dat was toch niet wat ik hoopte aan te treffen.
Ergens in 1955 trouwt (of zij namen zich voor dat te doen) Verroen met een zekere Tiny, die wist dat hij homoseksueel was. Even snel als Tiny kwam verdween ze ook weer. Dat lag aan karakterverschillen volgens Verroen, zijn homoseksualiteit had daarmee niets van doen. Merkwaardig hoor, ik geloof er ook niets van. Verroen is hier wel heel erg oppervlakkig maar dat is zijn boek sowieso over de hele linie. Hij kwebbelt maar door en laat zoveel mogelijk namen vallen ook al hebben ze niets van doen met het verhaal dat hij vertelt.
Wel vaker schrijft Verroen ongerijmdheden. Zo trekt hij gedurende langere tijd op met Albert Vogel en werkt heel wat gezamenlijke drinkgelagen met hem af maar hij heeft hem nooit durven vragen of hij een oogje had op jazz zangeres Ann Burton. Dat klinkt toch nauwelijks geloofwaardig. Waar hadden ze het dan over?
Het hoofdstukje dat is gewijd aan de dichter A. Marja is op zich vermakelijk maar Verroen rept met geen woord over het royement van de dichter door de Nederlandse Vereniging van Letterkundigen, waar heel schrijvend Nederland tegen protesteerde. Verroen’s naam stond daar niet bij. De vriendschappen van Dolf Verroen zijn een beetje als vuurpijlen, intens aan het begin maar al snel wegstervend in een eindeloze nacht. Zo gewonnen zo geronnen. Maar het moet gezegd, de verhalen over en rond Anna Blaman zijn waarachtig en heerlijk om te lezen, goed geschreven ook. Het pseudoniem van de schrijfster eindelijk onthuld: Ben Liever Als MAN.
Over Clara Eggink schrijft Verroen dat hij kort voor haar beroerte met haar brak. Waarom? Geen idee! Hij vind het niet de moeite waard daar iets over te zeggen.
Uit het namenregister achter in het boek blijkt Dolf Verroen inderdaad getrouwd geweest te zijn met een zekere Tiny Francis, journaliste en schrijfster. Waarom hij aan haar slechts twee zinnen wijdt in dit boek is een raadsel. Er was niets zinnigs te melden over haar kwaliteiten als journalist en schrijver?
Dit boek is uitgegeven door Leopold Uitgeverij. Jammer dat men de schrijver geen kritische redacteur heeft gegund, al was het maar om de vele fouten uit de tekst te verwijderen. Verroen is bepaald geen volleerd stilist en ofschoon ik het ondanks de tekortkomingen met genoegen heb gelezen blijft het eerst en vooral een veredelde roddelrubriek. Met uitzondering van – het zij nog maar eens gezegd – de verhalen over en rond Anna Blaman. Die vormen wel het hoogtepunt uit dit boek. Wat resteert is het beeld van een schrijver die vooral een ijdeltuit is en niet heel best schrijft. Jammer maar dit boek maakt zijn belofte beslist niet waar.
Tot slot een opsomming van de fouten uit het boek.
P52 Hij vertelde dan weer over wel zijn uitgebreid contact hierover met Simon Vestdijk.
P53 Liet zich door niemand niet gek maken
P178 Na haar scheiding van een knappe flierefluiter en toen zij ook financieel voor de kinderen moest zorgen, had ze…
P181 Tot ze er genoeg van had en naar huis weg wilde.
P182 Hier heet Clare (Lennart) opeens Clara.
P198 …had rond ik 1970 twee boeken vertaald…
P207 Het beeld dat ik van haar heb zijn drie ontmoetingen.
P232 Er zaten al eerder was scheurtjes in de vriendschap.
P243 Ik deed alsof het me niets schelen, maar de breuk knaagde.
P252 Wij waren bijzonder bij hem gebaat.
P253 …en misschien is daardoor het verlangen om te schrijven langzaam in hem bewust geworden.
P254 Zij hadden zich gepensioneerd.
P266 Het was wel een huis in de rij ipv een rij
Enno Nuy
April 2022