Nir Baram – Aan het einde van de nacht

image_pdfDit artikel downloadenimage_printDit artikel uitprinten

De bezige bij, 375 pagina’s

 

Het komt niet vaak voor dat ik een boek niet uitlees. Bij deze jongste roman van de Israëlische schrijver Nir Baram, hield ik het na 160 pagina’s voor gezien. Ik kan ook maar beter geen romans meer kopen, het genre is aan mij doorgaans niet besteed. Maar zijn vorige boek Een land zonder grenzen heb ik in één ruk uitgelezen. Was geen roman, zou dat het zijn?

Dit Aan het einde van de nacht gaat over de vriendschap tussen twee jongens, Joel en Jonathan en werd geschreven vanuit het gezichtspunt van de laatste. De roman springt heen en weer in de tijd, ben ik ook al niet zo’n liefhebber van. Maar mijn werkelijke probleem is dat ik die Jonathan eigenlijk maar een onaangenaam mannetje vind. Nergens wordt hij me sympathiek. Maar ook kan ik me niet of nauwelijks verplaatsen in de leefwereld van deze twee jongens bij wie ik niets tegenkom dat op passie of voor mijn part ambitie lijkt. Vechtpartijtjes en schimmig gedoe met meisjes, het zal allemaal wel. Het probleem is dat het me niet interesseert en gaande het lezen merk ik dat ik niet meer nieuwsgierig ben naar een afloop of een eventuele verklaring.

In plaats daarvan lees ik de uiterst lovende recensie van Michiel Krielaars in de NRC van 28 februari 202. Krielaars heeft zelfs vijf sterren voor dit boek over. Recensies door derden lees ik zonder uitzondering pas nadat ik een boek heb uitgelezen en nadat ik het zelf gerecenseerd heb. Krielaars schrijft: “Naarmate je vordert in deze overweldigende roman besef je dat alles in het leven om angst draait. Om zijn demonen te bezweren besluit Jonathan in de schriften, waarin hij als kind zijn belevenissen noteert en die de basis voor zijn latere schrijverschap vormen, de waarheid een draai te geven, om op die manier zijn wanhoop op anderen te kunnen projecteren. Hij beschouwt dat liegen weliswaar als een verraad aan de waarheid, maar hij kan niet anders, omdat die waarheid nu eenmaal meedogenloos is”.

Tja, ook Krielaars volg ik niet in zijn redenering. Ik heb het er niet in gelezen, te veel betekenis bleef voor mij verborgen achter een tekst die me niet raakte. Volgens Krielaars gaat deze roman over eenzaamheid en de onmogelijkheid van intimiteit. Ik neem het onmiddellijk van hem aan. Maar deze roman kon me geen moment boeien. Nee, dan keer ik liever terug naar Jón Kalman Stefánsson die over deze onderwerpen onvergetelijke romans schreef. Het kán dus wél.

 

Enno Nuy
Maart 2020

2020-03-11T15:59:23+00:00