Once upon a time in Hollywood – Quentin Tarrantino

Een nieuwe Tarantino is net als een nieuwe Star Wars. Daar ga je gewoon naar toe. De eerlijkheid gebiedt te zeggen dat ik The Hateful Eight niet geweldig vond maar dat weerhield me niet van een bezoek aan het Hollywood van Tarantino. Once upon a time in Hollywood speelt zich af in het Hollywood van de zestiger jaren en volgt de acteur in zijn nadagen Rick Dalton met zijn stuntman en duvelstoejager Cliff Booth.

Rick Dalton wordt gespeeld door Leonardo Di Caprio en ik had nooit gedacht nog eens van die acteur te zullen genieten. Nou, in deze film is het smullen. Di Caprio schmiert en schurkt en zet een onvergetelijke acteur in zijn nadagen neer. Zijn stuntman, chauffeur, huisknecht, alleskunner en maatje Cliff wordt vertolkt door Brad Pitt. Een rol die hem is toevertrouwd. Pitt speelt eigenlijk altijd geweldig, hij stelt je nooit teleur.

In de film worden kennelijk tal van bekende scenes uit films en tv-series nagespeeld. Ik ben daar niet zo goed in thuis maar ook zonder die herkenning is deze film echt een genot om naar te kijken. Om te beginnen de sfeerbeelden uit die jaren zestig en het Hollywood van die tijd. En de meest prachtige muziek uit die jaren komt voorbij. Ronduit heerlijk.

Het verhaal dat de film naast dit alles vertelt is dat van Charles Manson (ook al komt hij als zodanig niet voor, er wordt slechts af en toe van een zekere “Charlie” gerept) die met zijn hippy entourage uiteindelijk een ware slachtpartij aanricht in het huis van de toen zwangere Sharon Tate, het liefje van de toen niet aanwezige Roman Polanski. Langzaam maar zeker wordt duidelijk waar het verhaal heen gaat en je zet je al schrap voor de geweldsscènes die ongetwijfeld gaan komen. Maar dan grijpt Tarantino in en de geschiedenis krijgt onverwacht een andere loop. Het geweld is dit keer van relatief korte duur geheel aan het einde van de film maar is dan ook wel ongekend heftig met een hoofdrol voor de mastiff Brandy. En zo is Once upon a time in Hollywood ruim twee en een half uur lang een lieve en innemende nostalgische film om in het laatste kwartier geheel te ontsporen in een typische Tarantino geweldsorgie. Ik heb weer genoten van deze Tarantino. Zal ook wel fors scoren bij de komende Oscars. Laat de volgende maar komen, zou ik zeggen.

Januari 2020