Schröder, Allard – Sirius

image_pdfDit artikel downloadenimage_printDit artikel uitprinten

De bezige bij, 380 pagina’s

 

Jarenlang was ik een groot liefhebber van het proza van Allard Schröder. De hydrograaf, Grover, Wenst, De dode arm. Prachtige boeken allemaal in vaak bloemrijke taal geschreven door een goed stilist. Dus ook de jongste roman van deze schrijver lag hier al snel op tafel. Maar het werd een bittere teleurstelling.

Het gaat eigenlijk al meteen fout als een jonge gast het huis van zijn moeder verlaat, zich een voormalig fabrieksgebouw toe-eigent, verbouwt en er een disco in begint. Hij financiert dat allemaal met de creditcard van zijn moeder en over vergunningen of eigendomsrechten hoeft hij zich niet te bekommeren.

Dan doet een merkwaardig stel, broer en zus, zijn intrede in de dorpsgemeenschap en iedereen schijnt in hen geïnteresseerd te zijn. Ik vind dat tamelijk ongeloofwaardig, wie zou zich gedachten vormen over nieuwe bewoners die nergens aanstoot geven, hoogstens misschien een beetje apart zijn? Met name de broer mag zich verheugen in een grote schare bewonderaars omdat hij zo welbespraakt zou zijn.

De kersverse disco-ondernemer blijkt een vervelende kwast te zijn met een onaangenaam karakter en ook de andere figuranten in deze roman slagen er maar niet in mij voor hen te winnen. Op pagina 85 stel ik vast dat het verhaal mij nog steeds niet te pakken heeft en op pagina 135 geef ik er de brui aan. Ik vind het een stomvervelend verhaal en merk op dat ik helemaal niet nieuwsgierig ben naar wat nog komen moet. Al deze losers, die niets zinnigs te berde te brengen hebben, ze interesseren me niet en geen van hen is me sympathiek.

Jammer, ik had hoge verwachtingen maar ze werden niet ingelost. Bij een volgende Schröder zal ik me nog wel een paar keer bedenken, alvorens tot aanschaf over te gaan. Ik begin aan het volgende boek dat al klaar ligt en stel al na drie pagina’s vast dat het me niet zal teleurstellen.

 

Enno Nuy
December 2020

2020-12-14T08:20:05+00:00