Buddy Guy – Sweet Tea

Dit album is een regelrechte sensatie! Ik weet het, mijn meeste aanwinsten prijs ik aan met superlatieven, maar deze is onwaarschijnlijk goed. De plaat begint met een Big Bill Broonzy achtige akoustische blues over hoe oud Buddy Guy wel niet is en dat hij niet meer kan wat hij vroeger kon maar dan begint het: hij barst los in een ongelooflijk harde en elektrische blues. Het tweede nummer, Baby please don’t leave me, begint met een roffel op de drums, spoedig gesecondeerd door een snoeiharde bas die zelfs op laag volume je middenrif nog raakt. Je snapt het al, ook deze plaat moet hard gedraaid en wat Buddy Guy hier laat horen heb ik sinds Jimi Hendrix niet meer gehoord. Een prachtige diep gebronsde stem gebed in een orkaan van bluesgeweld.