Evert Thielen

Evert Thielen, expositie in het Noord Brabants Museum te ’s Hertogenbosch

Veel van gehoord, van deze Evert Thielen en dus togen wij op een regenachtige zondagochtend naar Den Bosch om tot onze verbazing achter aan te moeten sluiten in een lange rij met wachtenden. Ha, dat overkomt alleen de groten en de hoog gespannen verwachtingen namen groteske vormen aan. Dat kon alleen maar tegenvallen en ook al was de grote meester zelf aanwezig om lezingen te houden en catalogi te signeren, het mocht niet baten. Sterker nog, hetgeen ons voorgeschoteld werd stelde dermate teleur dat we niet tot de aankoop van een catalogus konden besluiten. Dus ook geen handtekening van de bedenker van dit alles: Evert Thielen.

Aan zijn schildertechnische gaven zal het niet gelegen hebben. De man beheerst de techniek van het aanbrengen van verf op een doek. En dat hij daarbij nauwgezet gekeken heeft naar de technieken die door de oude meesters werden ontwikkeld is goed zichtbaar. Razend knap en getuigend van vakmanschap. Maar desondanks kon niet één enkel werk ons overtuigen. Niet één keer werden we over de streep getrokken. Het werk van Evert Thielen ontstijgt de kitsch nauwelijks en blijkt gespeend van iedere diepgang. Zijn vrouwen zijn zonder uitzondering vrouwen met mooie lichamen en prachtige borsten en dat is dan ook de enige bijdrage die zij lijken te leveren. Er is geen blik die iets uit lijkt te willen drukken, er is geen gebaar dat iets zegt. Het werk van deze schilder kent geen diepere laag achter de voorstelling die hij met groot vakmanschap op het doek zette. Een doek voorstellend een vrouw die uit een slakkenhuis kruipt heet: Uit haar schulp gekropen. Wat ze in dat slakkenhuis te zoeken had en wat haar bewoog uit haar schulp te kruipen? We zullen het nooit weten. Niet de geringste aanwijzing, geen sluier wordt ook maar een minuscuul tipje opgelicht. Geen wonder ook, daarachter is immers niets. Ook de veel geroemde veelluiken van Evert Thielen zijn op hun best illustraties bij tweederangs literatuur. Zijn werk ontroert nergens, grijpt je nooit eens bij de strot, kortom: much a do about nothing. Maar het grote publiek smult ervan, dat moet gezegd. Toen wij het museum teleurgesteld verlieten was de rij wachtenden alleen maar gegroeid, ondanks het slechte weer. Gauw vergeten, deze Evert Thielen.

Augustus 2005