Droog, Irwan – Het huis aan het einde

image_pdfDit artikel downloadenimage_printDit artikel uitprinten

Thomas Rap, 218 pagina’s

 

Een Nederlands stel gaat voor onbepaalde tijd naar een eiland ergens uit de Noorse kust, onder de Lofoten, nog net binnen de poolcirkel. Het eiland, Selvaer, is grotendeels verlaten. Er wonen nog zo’n dertig tot vijftig volwassenen. De meesten leven van de visvangst. Noorwegen heeft veel land maar weinig mensen en geregeld probeert men mensen te werven uit landen met veel mensen en weinig grond, zoals Nederland. Een enkeling houdt vol, de meesten blijven slechts tijdelijk op zo’n eiland. Zo ook Irwan Droog (1984) en zijn vriendin, beiden afkomstig uit Amsterdam. Droog vertelt in dit boek het verhaal over hun verblijf op dat vergelegen eiland. En doet dat zeer verdienstelijk. Hij kan schrijven en dat heeft geresulteerd in een boeiend verslag van hun verblijf aldaar. Het mooist vind ik toch de verhalen over de oudere eilandbewoners en hun persoonlijke geschiedenissen.

Wanneer je met zo weinigen op een eiland woont waar je verstoken bent van alle moderne comfort, handel en diensten, is het logisch dat je sterk op elkaar aangewezen bent. Er ontstaat snel saamhorigheid tussen de oudere bewoners en de nieuwkomers. Dat is immers de beste overlevingsstrategie. Vriendschappen zijn snel gesloten, zolang je er maar open voor staat en je bereid bent je aan te passen aan de lokale omgangsvormen.

Kortom, een zeer leesbaar verslag van een helaas te kort verblijf op het eiland. Want dat valt dan aan het einde toch een beetje tegen, dat de beide jonge Nederlanders het na een half jaar al voor gezien houden. Misschien is mid dertig ook een te jonge leeftijd om je al terug te trekken op een veraf gelegen stukje grond dat alleen per boot te bereiken is en dat nog niet eens in een strikte regelmaat. Vermoedelijk is het eenvoudiger wanneer je in je levensonderhoud voorziet door, zoals een ander Nederlands stel doet, er te gaan boeren of te leven van de visvangst.

Nu bleek de saamhorigheid en de vriendschap tezamen met je omringd weten door schitterende natuur, niet voldoende compensatie te bieden voor het drukke stadsleven dat zij een half jaar eerder zo gretig ontvluchtten. Als dit alles niet werkt, wat dan wel? Zouden ze later wellicht nog eens terugkeren? Vast wel maar niet definitief, vermoed ik.

Hoe het ook zij, Irwan Droog schreef een mooi boek over dit korte intermezzo uit zijn nog jonge leven.

 

Enno Nuy
Mei 2022

2022-05-02T11:49:46+00:00