Boom, 660 pagina´s
In een voorwoord bij de heruitgave van deze Kritiek van de cynische rede schrijft Sloterdijk dat hij dit boek in deze tijd niet nog eens zo geschreven zou hebben. Niet alleen schreef hij de eerste druk in 1983, ver voordat het Sovjetrijk ineenstortte, ook het digitale tijdperk moest nog zijn intrede doen. Nu houdt, aldus Sloterdijk, het tempo van het individuele leven geen gelijke tred meer met het innovatietempo van de technische complexiteit.
Het boek presenteerde, zegt Sloterdijk nu, het cynisme als een telle quelle nog nooit eerder afdoende beschreven figuur van de fenomenologie van de misvormde geest – namelijk als de vierde gedaante van de manifeste onwaarheid, na die van de eenvoudige leugen, de psychische vorm van leugen die zich als neurose voordoet en de systematische onwaarachtigheid die ideologie wordt genoemd.
Het zou me niet verbazen, zo eindigt Sloterdijk zijn voorwoord, als de schrijver, in zijn gedaante van onverbeterlijke indirecte moralist, eerstdaags het woord zal nemen om duidelijk te maken waarom het de hoogste tijd is dat de vreselijke kinderen van de moderniteit het verschil leren zien tussen de vooruitgang en de zondvloed.
Kennis is macht? Wie dat zegt, wil kennelijk vooral ook deelnemen aan het spel van de macht. Maar in werkelijkheid gelooft geen mens meer dat het leven van nu de ‘problemen’ van morgen oplost; het staat vast – aldus Sloterdijk – dat het die problemen juist veroorzaakt.
Maar hier eindigt deze boekbespreking. Ik vond het een volstrekt onleesbaar boek en ben na 100 pagina’s definitief afgehaakt.
Enno Nuy, januari 2014